Hij doet den storm bedaren,
De golven zwijgen stil;
Nu rijst de vreugd; de baren
Zijn effen op Gods wil;
Nu wijkt verslagenheid,
Na zoveel angstig slaven,
Daar God hen veilig leidt
In hun begeerde haven.
Hoe de storm ook moge worden
Op de reis naar d’eeuwigheid,
Jezus is de trouwe Bootsman
Die ons altijd veilig leidt
Dankend in de storm… dat is bijzonder.
Ik heb eens gelezen, dat zelfs de dapperste zeeman wel bang kan zijn.
Ik las, dat dappere mensen hun angst vooral voelen ná het gevaar!
Mooi!